#Brussellife

#BRUSSELLIFE

Sinds kort kan ik met trots zeggen dat ik een student ben aan de KU Leuven, faculteit Brussel. Wat ik studeer en hoe ik het doe doet er niet toe, als ik dat tweede zou moeten beantwoorden zou ik trouwens huilbuien krijgen en dat wil niemand. Wat er wel toe doet is dat ik me momenteel vier dagen per week in de Belgische hoofdstad bevindt. Dat is natuurlijk een prachtige gelegenheid om cultuur op te snuiven en op ontdekkingstocht te gaan. Zo ga ik al sinds het begin elke donderdag op ontdekkingstocht. Sinds kort kunnen vrienden (min of meer) wat voor spannende dingen er dan gebeuren ( de #donderdagavontuurtjesdag wordt een hype, I promise), maar aangezien ik niet zo populair ben op Snapchat blijft dat aantal vrienden beperkt tot 17.  Daar brengen we vanaf nu verandering in: Mijn unieke avonturen kunnen nu ook bekeken worden op mijn blog, zodat mijn verhalen door gemiddeld één persoon meer aanschouwd kunnen worden.

Bereid u voor op de ultieme poging om BloMCuGeZ een nieuw leven in te blazen. Wees onder indruk!

___________________________________________________________
___________________________________________________________

Donderdag 7 december 2017:

GELE ZONDVLOED

Op 7 december is er, zoals sommigen wel weten, een grote demonstratie geweest die Brussel op zijn kop had gezet. Meer dan 45 000 Catalanen zakten af naar onze hoofdstad om te protesteren tegen het ontoelaatbare gedrag van de Spaanse regering. Ze eisten de vrijlating van hun politiekers die onschuldig in de gevangenis zaten na het onafhankelijkheidsreferendum een aantal maanden geleden. Ze kozen Brussel omdat Puigdemont momenteel in ons land verblijft, maar ook omdat de hoofdzetel van de Europese Unie hier huisvindt.

Maar wat heb ik als simpele Belgische student hier nu mee te maken?
Helemaal niets.
Buiten het feit dat ik die donderdag besloot om mijn wandeling te maken en de gele stroom tegenkwam in het station. En ik zeg stroom (de titel zegt zondvloed, beiden zijn juist) wat het WAS een stroom (of zondvloed). Alle treinen waren volgestouwd met Catalanen die van hun hotel richting Brussel gingen. In Brussel Centraal (de bron) kwamen er voortdurend vanuit elk perron gele mannetjes tevoorschijn die allemaal samen naar buiten gingen. 

Een sfeerbeeld aan een verkeerslicht.

Omdat ik toch ruim voldoende tijd had voor de les begon, besloot ik te kijken waar deze mensen heen gingen. Toen ik buitenkwam was ik heel erg onder de indruk van al het geel dat er liep. Ik zag in één oogopslag meer catalaanse vlaggen dan er gewoonlijk zijn bij een Belgische voetbalmatch. Terwijl ik daar zo onder indruk aan het wezen was, werd ik onbewust meegezogen met de sterke stroming.

Het was nog niet de optocht zelf, maar zo zag het er wel uit. De voetpaden zaten stampvol van de mensen. Ik had geen idee waar iedereen naartoe ging, maar dat maakte me niet echt uit. Ik hoorde alleen Catalaans gebrabbel en hoorde mensen zingen, er liepen muzikanten mee... Bovendien waren de mensen die meeliepen van alle leeftijden. Het grootste deel was gepensioneerd, maar er waren ook veel jonge ouders die hun kinderen meenamen. De enige leeftijdsgroep die ik minder tegenkwam was die van mij, die moesten waarschijnlijk examens maken. Het is niet evident om in het midden van de week op reis te gaan.

De Zogenaamde 'Carlos' en ik.

Onderweg maakte ik nog een vriend. Zo een goede vriend, dat ik zijn naam vergat te vragen, maar dat doet er niet toe. Achteraf refereerde ik toch altijd naar hem als 'Carlos'. Een vriendelijke man met zijn baby, die me in geuren en kleuren en gebrekkig Engels uitlegde waarom hij hier precies was. Ik ben dan samen met hem meegewandeld door de Wetstraat en we hadden een zeer interessant gesprek. Ik vertelde alles wat ik wist over Brussel en België en hij over Barcelona en Catalonië.

De optocht is werkelijk iets dat ik nooit zal vergeten. Al die vlaggen, de sfeer, de mensen... Ik begreep waarom mensen demonstreren voor hun mening. Niet om de aandacht op hun problemen te vestigen, maar vooral omdat het ook echt leuk is. Zelfs ik, als buitenstaander, voelde me een beetje betrokken. Ik amuseerde me echt tussen al die mensen. Ik was een Catalaan.

Jammer genoeg had ik niet alle tijd van de wereld, dus moest ik mijn tocht vroegtijdig afbreken om naar school te gaan. De hele weg terug bleven de mensen komen en nog de hele dag toen ik een voet buiten zette, zag ik ze overal. 

___________________________________________________________
___________________________________________________________

Donderdag 14 december 2017:

KWA? NAMUR?

Het doel van de dag was om zo snel mogelijk het Leopoldpark te bezoeken. Zo snel mogelijk, want mijn trein had vertraging, zodat ik minder tijd had om te wandelen. Ik nam dus al een kortere weg naar het koningspark om vanaf daar te vertrekken.

Ik ging via de Belliardstraat en wandelde iets sneller als nodig was en kwam zo ook vroeger aan in het Leopoldpark dan ik had verwacht. Dat was leuk, ik had alle tijd om nog eens rond te lopen en het park te verkennen. Het was nog veel groter dan verwacht en lag op een helling. Beneden lag nog een grote vijver.

Ik besliste om via een andere weg terug naar de les te gaan, omdat ik nog steeds tijd over had, dus ik nam de uitgang aan de achterkant van het natuurmuseum en ging zo richting universiteit. Althans, dat dacht ik toch. In werkelijkheid ging ik weg van mijn doel. Mijn oriëntatievermogen had me compleet in de steek gelaten, dus toen ik dacht dat ik evenwijdig met de Belliardstraat richting Centraal Station liep, ging ik loodrecht weg van die straat.

Pas een kwartier later had ik door dat er iets fout was. Ik vroeg dus aan een voorbijganger waar ik heen moest, en hij wees naar de kant waar ik vandaan kwam. Ik geloofde hem eerst niet, maar besloot hem toch te vertrouwen en volgde zijn instructies. Toen ik even later nog steeds niet op bekend terrein was gekomen, vroeg ik de weg aan iemand anders. Ze gaf hetzelfde antwoord als de eerste persoon. Ik heb zo 10 minuten gestapt en had helemaal geen idee meer van mijn positie. Uiteindelijk vroeg ik aan een derde persoon waar ik mij ergens bevond. Jammer genoeg sprak die derde persoon enkel Frans. Hij beweerde dat ik vlak bij de "port de Namur" was. Ik schrok natuurlijk heel erg. De haven van Namen? Dan was ik verschrikkelijk ver afgedreven. Meteen dacht ik ook dat Namen iets te ver was om op uit te komen na 20 minuten verdwaald te wezen. Ik bleek aan de Naamse Poort te zitten, wat iets minder ver weg was, maar toch nog steeds een dikke 3 kilometer.

Vanaf daar heb ik weinig anders gedaan dan verkeerde straten inslaan, rode lichten gezien en de weg gevraagd, maar het maakt al niet uit. Ik was toch al een kwartier te laat in de les dus de kans dat ik nog binnen zou mogen was klein. Uiteindelijk kwam ik het gebouw binnen om vijf voor elf. 25 Minuten te laat.

Nu heb ik op de trein naar huis uitgezocht hoe ik de gps op mijn smartphone kan gebruiken, want op dat moment lukte het me niet. Ik had ook geen zin om hem te gebruiken, dat neemt de spanning van de wandeling weg, maar mocht er nog eens een noodgeval zijn waarbij mijn oriëntatievermogen me in de steek laat heb ik wel de oplossing.

Volgende week is de laatste donderdag voor de examens, ik ga het dan wat rustiger aan doen.

Blauw: Station -> park
Groen: weg die ik wilde nemen
Rood: weg die ik jammer genoeg nam
A: Het cruciale punt
B: plek waar ik de weg vroeg
C: Naamse poort (waar ik steeds de verkeerde straten insloeg)
D: Vanaf hier wist ik waar ik was.

 ____________________________________________________
____________________________________________________

Donderdag 21 december 2017

KERSTMARKT

Op mijn voorlaatste schooldag vóór de examens besloot ik om het 's morgens wat rustig aan te doen. Het verdwalen zat nog wat in mijn geheugen gegrift dus heb ik niet te veel risico's genomen. Ik ben uitgestapt aan het Noord-Station (de rustige kant), deed een toertje langs de Proximustowers en ging zonder al te veel problemen naar school.

'S avonds had ik de intentie om direct naar huis te gaan, want na de lessen Welzijn op het Werk ben ik altijd een beetje breindood. Onderweg naar het station kwam ik toevallig nog enkele klasgenoten tegen die de kerstmarkt gingen bezoeken. Ik wilde passen, maar het was #donderdagavontuurtjesdag dus ik mocht niet. Ik moets het avontuur aangaan.

De Brusselse Kerstmarkt is zoals alle andere. Veel houten kraampjes, waarvan minstens de helft enkel en alleen jenever serveert en de andere helft enkel dingen verkoopt die je zou kopen als je heel dronken bent. Want wie gaat er nu ook naar een kerstmarkt en komt terug met 3 kilo worst en een speciale geurkaars?  Terwijl mijn vrienden zich serieus aan het bezatten waren (al viel het nog wel mee) Zocht ik naar een aantal kertcadeaus. Bijna moest ik het stellen met worst en speciale geurkaarsen, toen ik zag dat mijn geld op was. Gelukkig maar, ik heb later betere cadeau's gevonden. (aangezien het niet slechter kan.)

Toen ik besloot dat ik ging vertrekken passeerde ik langs de grote markt. Daar begon net het speciale lichtschouwspel. Alle gebouwen werden speciaal verlicht op de maat van muziek.