Theater

"Het enige dat ik weet, is dat ik niets weet" ~ Socrates

 

   Socrates vertelt het verhaal van de eerste filosoof ooit. Het zijn zijn laatste woorden voor hij de gifbeker drinkt, in de hoop om toch nog mensen aan het denken te zetten. Het is Bruno Vanden Broecke, als Socrates, toch wel gelukt. “Maar ik ben niet bang van de dood, waarom zou ik bang zijn van iets dat ik niet ken?”

   Socrates was een Griekse filosoof die als eerste begon na te denken zonder de goden er bij te betrekken. Hij zocht zijn hele leven naar antwoorden door vragen te stellen aan iedereen die hij tegenkwam op straat. De machtigen vonden dat hij zich teveel vragen stelde en dat hij te slim werd. Ze waren bang dat hij de waarheid zou achterhalen. Ook trokken verschillende van zijn volgelingen de democratie in twijfel in zijn naam. Ze namen geen risico en klaagden hem aan wegens ketterij en het verderven van de jeugd. Op zijn proces stelde hij nog meer vragen, waardoor hij werd veroordeeld tot de gifbeker.

Bruno Vanden Broecke

   Stefaan van den Brabandt, de regisseur, plant een hele reeks van monologen over belangrijke filosofen. Telkens zoekt hij een acteur die zich een beetje verwant voelt met de filosoof, en dat werkte wel voor het stuk. Je zag duidelijk dat Vanden Broecke geloofde wat hij verkondigde.

   De tekst van dit stuk was stof tot nadenken. Zelfs te veel stof: op sommige momenten dacht ik zo hard na over wat er net gezegd was dat ik de volgende 2 minuten geen idee meer had van wat er gezegd werd. Maar de regie daarentegen was zeer sober. Vanden Broecke stond alleen op het podium, in een hoopje zand waarin hij af en toe eens schopte, met links van hem een beker water en rechts van hem een beker gif en een krukje ( die verwees naar een orakel). Meer had hij niet nodig om een goeie show te geven. Jammer genoeg was het acteerwerk niet zo heel realistisch: ik geloofde namelijk niet dat het om Socrates ging. Hij leek in de verste verte niet op een zeventigjarige Griek, maar op zichzelf, hij gedroeg zich ook niet zo. Hij droeg ook een oude wollen trui, wat me helemaal niet aan het ouder Griekenland deed denken. Het leek eerder of hij met die kleren vertrokken was thuis en vergeten was om ze te wisselen, maar dat was misschien wel de bedoeling. Soms moest Vanden Broecke ook zijn enthousiasme wat inhouden: vooral in het begin van het stuk moest hij af en toe opnieuw beginnen met zijn zin omdat hij bijna begon te roepen van enthousiasme.

   Ik had een heel leuke tijd toen ik naar dit stuk keek. Het heeft mij echt  geïnspireerd. Het leukste van al vond ik zelfs na de show, toen iedereen met elkaar begon te praten over hoe zij het stuk beleefd hadden. Dat inspireerde nog meer. Dit stuk heeft voor mij echt bewezen dat theater leuk en interessant kan zijn en tegelijk ook grote moeilijke onderwerpen kan aansnijden, maar of ik vanaf nu elke maand of week naar toneel ga, weet ik nog niet.

8,5 / 10

                                                                                                                                                     Pieter Cools